سکوته سنگین

کنار پنجره میروم و چشم به ستارگان میدوزم
باز هم روزی دیگر بی تو و با یاده تو سر آمد
تو نیستی و من با ماه در و دل میکنم ...
لبهای ماه هم گویی هماننده لبهای من با سکوت مهر شده
از او میپرسم تو هم عاشقی ؟
... هیچ نمیگوید فقط آرام و صبور به من چشم دوخته
سکوته سنگینی حکم فرماست
من در سکوت خود و ماه شریک اشک های من
دیریست که لبانم بی تو محکوم به سکوتی کشنده است
اشک میریزم و امید دارم
چه کسی می داند .............
شاید معنی سکوت مرا
ماه فهمیده باشد ..............